امارت یا اسارت؟

امارت یا اسارت؟

انسان حقیقتی است ورای ماده که از ان به روح, نفس, روان, جان و... تعبیر می شود.

هر کدام از این الفاظ به یک اعتبار به انسان اطلاق می شود؛ بنابرین تعبیراتی مثل روح من یا نفس من صحیح نیست زیرا من, خود روح و خود نفس هستم. اری تعبیر جسم من, درست است؛ چون جسم مرکب روح و به تعبیر بعضی فلاسفه, مرتبه نازله ای از روح است.

این روح یا حقیقت انسان همان چیزی است که با لفظ "من"(انا در عربی) به ان اشاره می کنیم.

دل تعبیر اشناتری است از حقیقت انسان است. دل؛ کانون عواطف و احساسات, گوهر یکدانه انسان, جام جهان نما برای سیر در افاق.

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد       انچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است       طلب از گمشدگان لب دریا می کرد

...

این حقیقت امری شگفت انگیز و جالب توجه است؛ گاهی بر مسند امارت می نشیند و گاهی در ذلت اسارت به سر می برد.

دل اگر امیر قوای خویش گردید حقیقت تو را به جایگاه راستی می رساند.(فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر)

اگر امارت را به دل سپردی: وقتی وقتی قوهء غضبیه دستور می دهد که حمله کن, پرخاش کن, تند خوئی کن, دل می گوید: نه اینجا جای تندی و پرخاش نیست.

وقتی که قوه شهویه امر می کند: ببین, تماشا کن, برو... دل جلوی او را می گیرد و می گوید اینجا جای التذاذ نیست.

و زمانی که قوه عقلیه دچار شک و تردید میگردد, دل است که می گوید قوی و محکم باش تا شک در تو رسوخ نکند. و این یعنی اینکه دل امیر وجود توست.

اما اگر دل اسیر شد؛ قوه غضبیه میگوید تندی کن و تو به دیگران پرخاش می کنی. شهوت می گوید لذیذ است, تماشا کن و تو در اسارت هوی و هوس حرکت می کنی. و عقل تو  دائما در شک و تردید وجود نازنینت را سست و بی بنیاد می کند.

پس دل میتواند امیر باشد یا اسیر!

این مهم ترین دوراهی است که تو در ان حق انتخاب داری!

تصمیـــــــــــــــــــــــــــــــــــم بــــــــــــــــــــــــــــــــــــا توســــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت!؟