به بهانه تولد فرزندم محمد
سیاره رنج؛ اسمی است که برای زمین نهاده اند هر کس از این سیاره خاطره ای دارد. در نگاه دقیقتر هر کس خود یک سیاره است که دور خود در حرکت است خود هم محور است و هم متحرک.
اگر خدا اتشفشان اشک را نیافریده بود خیلی زود این سیاره متلاشی می شد.
از اولین لحظه فراق از رحم مادر، رنجمان اغاز شد خانه و کاشانه تاریک عادت و استمرار و بی تحرکی را از دست دادیم و در فراقش فریادها از نهادمان برامد. درد داشت.
بزرگتر شدیم رزق و روزی راحت را از دست دادیم ما را از شیر مادر گرفتند دردی مضاعف داشت باز هم فریادمان برامد.
کم کم اغوش پر مهر و محبت را هم از دست دادیم، باید راه رفتن می اموختیم باید زمین می خوردیم پدر و مادر کمک خود را از ما دریغ کردند...بلاخره ایستادیم، زمین خوردیم، زخم برداشتیم و باز هم گریه کردیم.
بزرگتر شدیم و باید حرف زدن را یاد می گرفتیم و گریه کردن را با حرف زدن جابجا می کردیم. لحظه شکوهمندی را تجربه کردیم ان لحظه ای که موفق شدیم به گفتن "بابا"
ما که معنایش را نفهمیدیم اما نمی دانم چرا این موفقیت اینقدر برای دیگران لذتبخش و دلنشین بود. انگار ارزوی بزرگی را براورده کرده باشیم... حرف زدن را اموختیم اما نتوانستند ابزار گریه را از ما بگیرند.
در اوج محبوبیت و زمانی که هم راه می رفتیم و هم حرف می زدیم و شیرین زبانی می کردیم خداوند به ما خواهر یا برادری عنایت کرد... انگار جایمان را تنگ کرد دیگر کانون توجه ها نبودیم بد اخلاقی کردیم، شیشه شکستیم، قهر کردیم اما کسی ما را ندید و بیشتر طرد شدیم.
چه رنج عمیقی کشیدیم و باز هم در خلوت خود گریستیم...
بزرگ شدیم، ازدواج کردیم، و بازی زندگی را به تماشا نشستیم... رنجهایمان بخاطر این بود که به دور خود می چرخیدیم و خود را معیار همه چیز می پنداشتیم... اما امروز دیگر غم و غصه خودمان گریه مان را در نمی اوَرَد، غم و غصه بچه ها، دوستان، اقوام و... جایگزین غصه های خودمان شد... آری ما از چرخشِ وضعی، به گردش، انتقال پیدا کردیم... خداوند را بر این نعمت سپاسگزاریم. به امید ان روز که از گردش هم به عالم ارامش و سکون، جهش کنیم.