غزل

به نام خدا

هر شعری که سروده می شود، انعکاس احساسات و عواطف شاعر ان است. غزل عمیق ترین و تاثیر گذارترین تلاش هر شاعر برای تسخیر دیگران است. غزل بیتی دارد که شاعر در ان نام و نشانی خود را اشکار می کند و به اصطلاح تخلص خود را بیان می دارد. معمولا اخرین بیت هر غزل بیت تخلص است.

اما در بین همه ابیاتِ یک غزل، یک بیت برجسته است که به ان بیت الغزل می گویند. بیت الغزل قالبی است اراسته، معنائی دلنشین و جایگاهی عمیق و دقیق دارد. گاهی همه ابیات یک غزل، ابرو و اعتبار خود را مدیون بیت الغزلند و زیبائی خود را از همین یک بیت گرفته اند.

سراینده غزل عالم هستی، بیت الغزلی دارد بنام انسان.همه بیتهای دیگر که همان موجودات عالم هستی اند، به اعتبار انسان به وجود یافته اند. این بین الغزل، گاهی ارتباط خود با سایر ابیات را فراموش می کند.

مهم تر اینکه... بیت الغزل شعر وجود جهان، بیت تخلص ِ شاعر هم هست!؟ ...و شاعر خودش را در اعماق این بیت به ستایش نهاده است.

تبارک الله احسن الخالقین